Ənəs b. Malik
radiyallahu anhdan; “Rasulullah səllallahu aleyhi va səlləm iki oğlunun
arasında götürülən bir adam görüb halını soruşdu. “Yeriməyi nəzir etdi” dedilər.
Bunun üzərinə Rasulullah səllallahu aleyhi va səlləm; “Şübhəsiz Allah, bunun nəfsinə
əzab etməsinə möhtac deyildir.” buyurdu və (bir şeyə) minməsini əmr etdi.” [Səhih. Buxari (1865); Muslim (1642); Əbu Davud (3301);
Tirmizi (1537); Nəsai (7/30)]
Uqbə b. Amir
radiyallahu anhdan; “Bacım, Beytullaha qədər yeriməyi nəzir edib məndən onun
adına Rasulullah səllallahu aleyhi va səlləmlə danışmağımı istədi. Mən də
Rasulullah səllallahu aleyhi va səlləmlə danışdım. Rasulullah səllallahu aleyhi
va səlləm; “Həm yerisin, həm də (bir miniyə) minsin.” buyurdu.” [Səhih. Buxari (1866); Əbu Davud (3297); Əhməd (4/143); Nəsai
(7/19)]
Əbu Hureyrə radiyallahu anhdan;
“Rasulullah səllallahu aleyhi va səlləm iki oğlunun arasında onlara söykənərək
gedən bir qocaya çataraq; “Buna nə olub?” deyə soruşdu. Oğulları; “Ey Allahın
Rasulu! Nəziri var idi.” cavabını verdilər. Bunun üzərinə Rasulullah səllallahu
aleyhi va səlləm; “Min ey qoca! Çünki Allahın sənə və nəzrinə ehtiyacı yoxdur”
buyurdu.” [Səhih. Muslim (3/1264); İbn Macə (2135)]
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder